سایه

در آغاز کلمه بود و هنگامی که کلمه هست شد، در آزادی زیبایی معنا و تضاد اسیر گشت؛ زیبایی که فراتر از بی نهایت است و کلمه تحمل آن را نداشت و مرد؛ پس باید سکوت کرد یا در میان قبرستان واژه ها و تضاد ها با معرفت خویش به قلمروی زیبایی رفت در جستجو راهی که به حقیقت منتهی شود.
اما گاهی حجمی بدون فضا از اندوه سراغ آدم می آید که زیبایی پوچ میشود.
سکوتی که آدم رو به خواب کوتاهی میبرد؛ اما فقط خوابی کوتاه.

۹۸/۹/۱۱